Marian Kongs († 12/01/2021)

Er is een tijd om te lachen
En een tijd om te huilen
Een tijd om te leven
En een tijd om te sterven. Waar je ook bent ik zou het niet weten,
Niet in tijd of afstand te meten,
Maar ik heb je bij me diep in mij
Daarom ben je steeds dichtbij Hoe koud en kort en onverwacht
valt deze winter, en hoe zacht
als sneeuw die nooit meer water wordt
wanneer het nooit meer later wordt. Groot was de liefde.
Groot is het verdriet.
Prachtig zijn de vele mooie herinneringen. Ik blijf nu hier. Jij gaat naar daar
En daar is niet zo ver van hier.
We spreken af, ik weet niet waar
En daar ontmoeten wij elkaar.